เรื่องเล่าของนิสิตเก่า รุ่น 60

เรื่องของซือ

ยี่สิบกว่าปีผ่านไป คนเราจะจดจำอะไรกันได้แค่ไหนนะ

ช่วงปี 1 ที่ยังไม่มีใครจำใครได้สักเท่าไหร่ อย่างมากก็จำได้แค่เพื่อนที่นั่งข้างๆ กันในห้องเรียนรวม หรือในห้องเชียร์ ซึ่งก็หลับหูหลับตาแหกปากตบมือ ไม่ได้สนทนาปฏิสัมพันธ์อะไรกับใครนัก

กระนั้น'ซือ' ก็ยังเป็นชื่อที่เราไม่ลืม

เมื่อใครสักคนพูดถึงซือ ภาพในหัวเราทุกคนตรงกันถึงผู้ชายตัวขาวๆ สูงๆ ผอมๆ หน้าตาซีดเซียวไม่สดใสแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและพร้อมที่จะพูดคุยกับทุกคนด้วยเสียงไม่ดังนัก ท่าทางย่องแย่งไม่บอกก็รู้ว่าไม่แข็งแรงแต่ก็เข้าไปตะโกนร้องเพลงกับเพื่อนร่วมรุ่นในห้องเชียร์ไม่เคยขาด หลายครั้งที่แอบเห็นพี่ๆ เข้าไปสอบถามอาการของซือด้วยความกังวล แต่ซือก็ยังคงเข้าห้องเชียร์วันแล้ววันเล่า

จนวันที่ซือไม่มีโอกาสได้เข้าห้องเชียร์อีก...

ความทรงจำวันนี้จำไม่ได้หรอกว่าวันนั้นมันคือวันไหน ได้รับข่าวอย่างไร พวกเรารู้สึกอย่างไร ใจหาย เศร้าโศก มีใครร้องไห้ไหม ใครไปงานบ้าง โลกของเด็กปี 1 บางทีมันก็ช่างสดใสและตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ เสียจนจดจำความเศร้าได้สั้นเกินไปจริงๆ

ผ่านไปยี่สิบกว่าปี ความเศร้านั้นนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ช่วยกันนึกกี่คนๆ ก็ได้มาแค่รอยยิ้มที่ซือมีให้และใจเข้มแข็งเต็มร้อยที่พยายามใช้ทุกๆ เวลาที่มีอยู่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเพื่อน...เป็นส่วนหนึ่งของคณะ

ก็ความเข้มแข็งแบบนี้กระมังที่ทำให้เราไม่ลืมชื่อของซือ ไม่เห็นเป็นไรถ้าจะไม่มีใครจดจำความเศร้า เชื่อว่าเราทุกคนก็สุขใจที่จะได้จำซือในแง่มุมดีๆ แบบนี้

เชื่อว่าซือเองก็คงสุขใจที่เราจำซือได้ในมุมนี้เช่นกันนะจ๊ะ

รักและระลึกถึง

เพื่อนอักษรศาสตร์ รุ่น 60

กลับขึ้นด้านบน

สมาคมนิสิตเก่าจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์

Copyright 2024 The Faculty of Arts Chulalongkorn University