ทุกที่มีเรื่องเล่า : สาส์นจากความคิดถึงถึงคนในความทรงจำช่วงโควิด

คำเตือน : ข้อความที่คุณกำลังจะอ่านต่อไปนี้อาจทำให้รู้สึกคิดถึงใครสักคน

“ขอบฟ้าที่เรานั่งมองคราวนั้นยังมีความหมาย ต้นไม้ลำธารยิ่งมอง ยิ่งคิดถึงเธอ มากมาย”

หากใครเคยดูหนังเรื่อง ‘หนีตามกาลิเลโอ’ ย่อมต้องเคยได้ยินบทเพลงท่อนนี้อย่างแน่นอน เมื่อได้ยินเป็นครั้งแรก เชื่อว่าบางคนอาจยังไม่เข้าใจความหมายมากนัก คงได้แต่คิดว่า คนเราจะสามารถคิดถึงใครสักคนเพียงแค่มองท้องฟ้า มองต้นไม้ ได้จริง ๆ หรือไม่

จนกระทั่งช่วงนี้ ช่วงที่โรคระบาดบังคับให้ทุกคนต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว เพราะที่นั่งข้าง ๆ ในโรงเรียนได้กลายเป็นความว่างเปล่า ช่วงนี้ที่ถึงแม้จะอยู่แค่ในห้อง แต่เพียงแค่มองเพดาน มองประตูก็สามารถทำให้นึกถึงทุก ๆ ที่ที่เคยไป แม้กระทั่งสถานที่ที่ธรรมดาที่สุด

ที่นั่งโรงอาหารมุมเดิมกับเพื่อนกลุ่มเดิม นั่งข้างเพื่อนที่ชอบกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำแต่ชอบใช้ตะเกียบผิดด้านคีบเส้นโดยไม่รู้ตัว

ตึกเรียนข้างโรงอาหารที่ไปกับเพื่อนเกือบทุกพักคาบเรียน ไม่ได้ไปแค่หน้าตึก แต่เดินขึ้นไป ผ่านทุกห้องเรียนเพราะหวังจะได้เจอคนที่ชอบ

ศาลาข้างตึกเรียนที่มักจะโดดเรียนมานั่งกับเพื่อน เพื่อมาพูดคุย เล่น และรออาหารที่สั่งจากแกร็บ ไม่ได้สั่งมาเนื่องในโอกาสพิเศษใด ๆ แค่สั่งเนื่องในโอกาสที่อยากกินและเพราะราคาโปรโมชันล้วน ๆ

ฟุตพาทหน้าโรงเรียนที่เดินออกมากับเพื่อนทุกวัน บางครั้งก็ออกมาตามเวลาเลิกเรียน แต่บางครั้งก็แอบออกมาก่อนเลิกเรียน เวลาเดินก็ต้องระมัดระวังตัวเพราะอิฐวางไม่เสมอกันสักก้อน

ชั้นสองของร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่มาอ่านหนังสือกับเพื่อนเป็นประจำช่วงม.6 บางวันก็ดูดวงแทนอ่านหนังสือ ดูดวงในที่นี้หมายถึง คนอื่นถามคำถาม แล้วให้เพื่อนที่หลับตาอยู่พูดสิ่งที่นึกออกเป็นคำแรก บางวันก็คุยเล่นกับเพื่อนจนลืมไปว่ามีหนังสือวางรอเป็นตั้งอยู่บนโต๊ะ 

ที่เหล่านี้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นแค่บันทึกชีวิตประจำวันของนักเรียนมัธยมกับกลุ่มเพื่อน แต่ตอนนี้ได้กลายมาเป็นอดีตอันล้ำค่า เป็นที่ที่มีเรื่องเล่าทุกครั้งที่เอ่ยถึง เป็นหลักฐานของความคิดถึงที่ทุกคนได้อ่านในวันนี้ เพราะที่เหล่านั้น ไม่ว่าจะสวยงามหรือธรรมดา ล้วนเป็นที่ที่เราใช้ช่วงเวลาดี ๆ กับใครสักคน หากเป็นเช่นนั้น เวลาได้เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่าแท้จริง ที่ที่มีเรื่องเล่านั้นคือทุกที่ที่มีความทรงจำ เป็นเครื่องย้ำเตือนว่า  “ครั้งหนึ่งเราเคยมีความทรงจำที่น่าประทับใจ”

ตัดกลับมาตอนนี้ที่ชีวิตบางคนเหมือนหยุดหมุนไปเป็นเวลาสองปี ตอนนี้ที่ทำได้ก็มีเพียงฉายภาพความทรงจำในความคิด ทำได้เพียงแค่รอ รอเวลาให้ชีวิตแบบปกติได้กลับมาอีกครั้ง ขณะเดียวกันก็ได้แต่รอเวลาให้ได้ออกไปใช้ชีวิต ให้ทุกสถานที่มีเรื่องเล่าเรื่องใหม่ ก็ได้แต่หวังว่าการรอจะสิ้นสุดลงเร็ว ๆ นี้

เนื้อหา : ชยาภรณ์ เนื่องชุมพร

พิสูจน์อักษร : นิติธร ตรีสุรมงคลโชติ และ พรรวษา เจริญวงศ์

ภาพ : อภิชญา ยอดนิล